Karanlık Günler

Uyanıyorsun ansızın uykularından
Bakıyorsun sessizce karanlık ufuklara.
Bir ışık bir el arıyorsun aslında
Kuyunun dibinde zifiri karanlıkta.
Yavaş yavaş eksiliyor kahkahalar
Yerini yorgun ufak tebessümler alıyor zamanla.
Bir zamanlar kahkaha atmaktan ağrıyan başın,
Çatlayacak düşünmekten.
Akıp giden zamanın içinde bir saman sapısın artık.
Savrulmaktan bıkmışsın da kadere söz geçiremiyorsun.
Yorgunsun anlamsızca,
Düşünmekten denemekten umut etmekten.
Hayallerin bir enkaz olmuş üstünde,
Boğazında kalmış ümitlerin nefes alamıyorsun.

eselioğlu

Eylül 2024